بازی بچگانه به کشف بزرگی در فرهنگ باستانی منطقه اپوشکی در کریمه منجر شد - وبلاگ محتوا

به گزارش وبلاگ محتوا، میراث آریا/ براساس اخبار بدست رسیده، بازی بچگانه به کشف بزرگی در فرهنگ باستانی منطقه اپوشکی در کریمه منجر شد.

در یک روز آفتابی تابستانی در سال 2002، در روستایی در دامنه های سرسبز کوهپایه های کریمه، مردم شهر بچه هایی را دیدند که در خیابان ها می دویدند و با اسباب بازی های عجیب و غریب بازی می کردند. اسباب بازی های آنها از جنس استخوان انسان بود. پس از اینکه بچه ها شرح دادند که اسباب بازی های عجیب و منحصر بفرد خود را از کجا بدست آورده اند، معلوم شد که دزدان قبرهایی را در نزدیکی منطقه اپوشکی (Opushki) حفر و باز نموده اند. آنها استخوان ها را در معرض دید رها نموده و سپس بچه های محلی این استخوان ها را یافته بودند.

براساس مقاله بازی بچگانه به کشف بزرگی در فرهنگ باستانی منطقه اپوشکی در کریمه منجر شد باید بدانید که گورستان Opushki واقع در 20 کیلومتری سیمفروپول، مرکز جمهوری خودمختار کریمه منطقه وسیعی است که حدود 20 هزار متر مربع را دربرمی گیرد که 3500 متر مربع از آن تا به امروز کاوش شده است. در ابتدا این گورستان فقط به صورت پراکنده مورد آنالیز و حفاری قرار گرفته بود، اما در سال 2016 حفاری با قدرت کامل شروع شد و دانشجویان و داوطلبان برای حفاری در روزهای مطبوع تابستان کریمه، وارد این منطقه شدند.

این گورستان شامل هزاران مدفن از قرن اول قبل از میلاد است و تا 5 قرن پس از آن موقع دیگر مورد استفاده قرار نگرفته که احتمالا به علت تهاجمات هونیک ها به این منطقه بوده است. اما در طول تاریخ 500 ساله خود، به عنوان یک مرکز دفن برای پنج فرهنگ متفاوت استفاده شده است: سکایی ها، سرمت ها، الان ها و گوت ها که هر کدام سنت ها و آیین های خاص خود را داشته اند.

اکنون به بازه ای از تاریخ می پردازیم که کریمه ازمستعمرات یونان بحساب می آمد. شرق تحت سلطه پادشاهی بسفور با مستعمرات مهمی مانند پانتیکاپئوم، کرچ امروزی قرار داشت و در غرب مستعمرات یونانی دیگری مانند خرسونسوس وجود داشتند. این مستعمرات و بسیاری دیگر بر خطوط ساحلی تسلط یافته بودند.

تپه های داخل شبه جزیره به وسیله سکاها اشغال شده بود. بر طبق منابع کلاسیک، این گروه از سکاها از آخرین مردمان قوم خود و از نوادگان بربرهای باستانی بودند، اما برخلاف نیاکان خود چادرنشین نبودند. آنها قبایل یکجانشینی بشمار می آمدند که سکونتگاه هایی برای خود ساخته و کشاورزی می کردند و بسیاری از دفن های دسته جمعی از نوع دخمه ای را برای ما بجای گذاشتند.

بعدها در قرن اول پس از میلاد، قبرستان اپوشکی شاهد هجوم سنت های تدفین نو و نمونه ای از فرهنگ اقوام سارماتی بود. اقوام سکاها و سارماتی ها تنها هندو-ایرانی هایی نبودند که مردگان خود را در اپوشکی دفن می کردند. در قرن سوم پس از میلاد، اقوام و سنت های نوی هم وارد این منطقه شدند. یکی از آنها موجی از قبایل هندو-ایرانی بود که قبلا در کریمه دیده نشده و از شرق می آمدند و به نام آلان ها شناخته می شدند.

ورود آلان ها

ایگور خراپانوف، باستان شناس ارشد در زمینه گورستان ها شرح می دهد که یک نوآوری خاص در عمل تدفین را می توان به عنوان شاهد ورود آلان ها به این منطقه در نظر گرفت. این تازه واردان مردگان خود را در دخمه هایی متفاوت از قبیله های قبلی دفن می کردند و آیین منحصر بفردی برای این کار داشتند؛ آنها نوعی خاص از شمشیر را برای این منظور می ساختند و برش هایی بر روی خود تیغه و در کنار دسته ایجاد می کردند.

شمشیرها در دنیای باستان رایج بودند، اما در اینجا شمشیرهای علامت گذاری شده بر روی شانه یا سر متوفی قرار می گرفتند، رسمی که فقط در شمال قفقاز و منطقه کریمه یافت می گردد. نام آلان (یا آلانی در لاتین) برای اولین بار در تاریخ در قرن اول پس از میلاد آمده است، بعلاوه متون رومی آنها را به عنوان یکی از قبایل سارماتی معرفی می نمایند، یک اتحادیه از قبایل کوچ نشین هندو-ایرانی که منشا آنها کوه های اورال و ولگا است.

از قرن چهارم و سوم پیش از میلاد، سارماتی ها به سمت غرب به سرزمین های سکاها، شرق اروپا و شمال قفقاز مهاجرت و فرهنگ های سکایی را جایگزین کردند. آلان ها یکی از آن قبایل سارماتی بودند. ما برای اولین بار در قرن اول بعد از میلاد نام آن ها را می شنویم. یوسفوس، مورخ یهودی از آلان ها نام می برد و آنها را قبیله ای سکایی بشمار می آورد که در نواحی شمالی دریای سیاه زندگی می کردند.

در قرن سوم پس از میلاد، آلان ها قوی تر و مسلط تر شدند و قلمروشان به سمت غرب توسعه یافت و از دانوب عبور کرد و به قلمروهای امپراتوری روم رسید.

اما سلطه آنها در اواسط قرن سوم پس از میلاد به وسیله موج نوی از بربرها، این بار قبایل ژرمنی به چالش کشیده شد. حضور آنها در کریمه با شواهدی مانند کوزه های سوزانده شده و کالاهای معمول و مرسوم در فرهنگ آنها تأیید می گردد.

این قبایل آلمانی از جمله گوت ها از بالتیک و لهستان وارد شدند. آنها شمال دریای سیاه از جمله کریمه را فتح و قبایل آلان را به دو قسمت تقسیم کردند. بعضی از آلانی ها در سرزمین خود باقی ماندند. بعضی دیگر برای کاوش سرزمین های نو در اروپا به سمت غرب دانوب مهاجرت کردند، از تنگه جبل الطارق عبور نموده و به شمال آفریقا رسیدند.

سپس در سال 375 بعد از میلاد، نیروهای تازه و خشن تری وارد منطقه شد. در تهاجمات هون ها، زمانی که قبایل آلان شرقی بر آنها چیره شدند، بعضی به سمت غرب حرکت کردند و بعضی نیز با آلان ها تلفیق شدند و در نهایت پادشاهی قرون وسطایی آلانیا را در شمال قفقاز در قرن نهم تأسیس کردند که تا قرن سیزدهم ادامه داشت و در نهایت به وسیله مغول ها ویران شد. مردم ساکن در شمال قفقاز که امروزه به عنوان جمهوری اوستیای شمالی-آلانیا شناخته می شوند، از نوادگان آنها هستند.

شواهد تاریخی برای حضور آلان ها در کریمه کم است و عمدتا شامل یک کتیبه مربوط به سال 204 پس از میلاد مسیح است که در گورستان پانتیکاپئوم یافت شده و از ورود آلان ها خبر می دهد. اما اکتشافات باستان شناسی به ما در کشف حلقه های مفقوده تاریخی و حل آنها یاری می نماید. در سال 2021، باستان شناسان هنگام حفاری قبرها در اپوشکی به اکتشافات خیره نماینده ای دست یافتند که بیش از پیش از نظریه آنها در خصوص حضور آلانی ها و زمانیکه وارد شدند، حمایت میکرد.

جواهر چند رنگ به سبک دوران پیشاهونی

در تابستان 2021، دخمه ای حفرشده با ورودی مستطیلی شکل و یک دروموس (نوعی مقبره یونانی) و یک راهرو زیرزمینی در همین منطقه کشف شد. منشا این نوع دخمه ها در اپوشکی معمولا قفقاز شمالی است. داخل مقبره، چهار جسد، ظاهرا حداقل دو زن و یک کودک، دفن شده اند. آنها با جواهراتی که همگی با سنگ های عقیق تزیین شده بودند، به خاک سپرده شده اند. این جواهر شامل یک جفت گوشواره طلایی، سه دستبند نقره با نقش برجسته طلایی و دو آویز مستطیل شکل ساخته شده از نقره، واندود شده با برگ های طلای چکش کاری شده با طرح های هندسی می شوند. یک آویز روی بدن زن و دیگری روی بدن کودک پیدا شد.

این نوع جواهر با سبک چندرنگ احتمالا متعلق به دوران پیشا-هون یا اواخر دوران رومی ها هستند. این جواهرات در نواحی شمال قفقاز تا دانوب و در میان رومی ها، یونانی ها و قبایل بربر بسیار محبوب بودند. افراد والا مقام، افسران رومی و جنگجویان از نیمه دوم قرن سوم تا نیمه اول قرن چهارم قبل از میلاد، کلاهخود، شمشیر و افسار اسب خود را به این شکل می آراستند. با این حال، در کریمه تا به امروز این سبک تنها در زمینه جواهرات یافت شده است.

این زیورآلات صرفا با این هدف ساخته شده بودند تا در نوع خود منحصر بفرد باشند. باستان شناسان معتقدند به احتمال زیاد، جواهرات کارنلی به وسیله یونانیان ساخته شده است. خراپانوف معتقد است آنها جواهراتی که در کریمه یافت می شوند در دوران پادشاهی بسفور و برای نخبگان ساخته شده اند.

بیشتر این جواهرات در مدفن بچه ها و زنان یافت شد، نه مردان. خراپانوف می گوید از آنجایی که بچه ها امتیاز کافی برای دریافت چنین گنج هایی را نداشته اند، این احتمال وجود دارد که این زیورآلات به آنان ارث رسیده باشد، که خود نشان می دهد وراثت در فرهنگ آلانی رایج بوده است.

آنها هیچ نمی دانستند که 1500 سال بعد، این بچه ها اشرافی و جواهراتشان به لطف بچه هایی که با استخوان های انسان بازی می نمایند، دوباره نور آفتاب را خواهند دید. این استخوان ها سالهای سال در دل گورستان اپوشکی مدفون مانده بودند تا اینکه دزدان مقبره از راه رسیدند.