در آتشگاه دنبال آرزوهایی بودم که هیچ وقت کهنه نمی شوند - وبلاگ محتوا

به گزارش وبلاگ محتوا، به گزارش خبرنگار خبرنگاران در قم،احمد مدقق نویسنده رمان آوازهای روسی (اثر تقدیرشده در جایزه جلال آل احمد) اولین کارش را با رمان بزرگسال آغاز کرد اما در دومین تجربه نویسندگی خود به سراغ رده سنی نوجوان رفته، و برای این گروه سنی رمانی نوشته است. درباره رمان تازه مدقق، آتشگاه که به زودی منتشر خواهد شد، با او به تبادل نظر نشستم که حاصل آن از نظر مخاطبان می گذرد.

آتشگاه چه قصه ای را برای مخاطب روایت می نماید؟

آتشگاه قصه پسر نوجوانی به نام حبیب است که در بلوطک زندگی می نماید و خواسته و ناخواسته درگیر ماجراهایی هیجان انگیز و تا حدی خطرناک می گردد. همزمان با خط روایت اصلی، قصه ای موازی هم روایت می گردد. گذشته پرماجرای قلعه ای که در بلوطک است و ...

برای نوشتن این رمان چقدر به نوجوان امروزی فکر کردید؟

راستش تلاشی نکردم که صرفا به نوجوان امروزی فکر کنم. برخی از کارها مثل آتش روشن کردن، رفتن به یک قلعه پر از راز، ساختن یک معجون جادویی، حرف زدن با کسی که دوستش داریم و خیلی چیزهای دیگر انگار همواره جذابیت دارند. فرقی ندارد صد سال قبل باشد یا صد سال بعد. برخی از این کارها برای شما خاطره است و برخی دیگرش یک رویا. در آتشگاه دنبال آرزوهایی بودم که هیچ وقت کهنه نمی شوند. و مهم تر اینکه از ورای این آرزوها خودباوری و ایمان به داشته های به ظاهر ساده را تقویت کنم.

مثلا در بلوطک، جایی که ماجراهای قصه آتشگاه اتفاق می افتد، هر کسی علاوه بر شغلش کاری بلد است؛ کارهای به ظاهر ساده که خودشان هم فکر نمی نمایند خیلی به درد بخورد. مثلا ساختن طناب های بلند، روشن کردن یک آتش رنگی، تعمیر رادیو و کارهایی از این دست. ولی همین کارهای به ظاهر ساده وقتی در کنار هم قرار می گیرند، یک اتفاق عظیم و هیجان انگیز را در ماجرای این رمان رقم می زند و باعث می گردد سرنوشت آبادی بلوطک تغییر کند.

شما تجربه اولتان را با رمان آوازهای روسی که یک رمان عظیمسال است، آغاز کردید. چه شد به سمت رمان نوجوان رفتید و به این حوزه علاقه مند شدید؟

من این رمان را قبل از آوازهای روسی نوشتم. ماجرای نوشته شدن این قصه، خودش یک قصه دارد. آتشگاه اول یک داستان کوتاه بود به نام گل پا. این داستان در یازدهمین جشنواره ملی مطبوعات برگزیده شد. بعد به ذهنم رسید که این قصه برای قالب داستان کوتاه به خاطر داشتن خرده روایت های زیاد، کمی غلیظ است و در واقع ظرفیت تبدیل شدن به داستان بلند را دارد. سال 94 استاد مسلم ناصری که خودش یکی از نویسندگان خلاق و پرکار کودک و نوجوان است، پیشنهاد جمع نویسی داد. به این صورت که ایده هایمان را نوشتیم و هفته ای یک بار در دفتر مجله دوست نوجوان در خیابان صفائیه قم جمع می شدیم و هر چه را در طول هفته نوشته بودیم، برای همدیگر می خواندیم و از نظرات همدیگر استفاده می کردیم. مرشد این جمع خود آقای ناصری بود. نسخه اولیه رمان آتشگاه به برکت همان محفل نوشته شد و نظرات دوستانی که در جمع شرکت می کردند، به خصوص خود آقای ناصری فوق العاده راهگشا بود. آن نسخه اولیه را در جشنواره داستان نویسی اشراق را شرکت دادم و از قضا آنجا هم برگزیده شد. ولی ناشران از آن استقبال نکردند. به دو سه ناشر دادم ولی پاسخی دریافت نکردم. اما در مجموع به نفع رمان تمام شد. چون حداقل سه بار دیگر آن را بازنویسی اساسی کردم. نسخه اولیه رمان، دو تا خان داشت که حس کردم یکی اش اضافی است. آن را حذف کردم و منجر به تغییرات زیادی شد. یک شخصیت دیگر اضافه کردم و برخی ماجراها و شخصیت ها را بسط دادم و در کل خیلی اتفاق خوبی افتاد و رمان قوام بسیار بهتری پیدا کرد. تجربه فوق العاده ای شد برایم که شتاب زده عمل نکنم برای انتشارش.

در آوازهای روسی قطعا؛ و در آتشگاه آنگونه که پیداست، قصه و ماجرا برای شما از اهمیت ویژه ای برخوردار است. همینطور است؟

من داستان نویسی را در فضای ژورنالیستی و داستان های کودک و نوجوان آغاز کردم. اوایل دهه هشتاد بیشتر برای مجلات سلام بچه ها و پوپک می نوشتم. از همان زمان با خواندن بسیاری از داستان های بچگانه که شخصیت شان سوسک و پروانه و کفشدوزک و ... بود، احساس می کردم جایی از کار می لنگد ولی متوجه نمی شدم چرا. ولی الان که فکر می کنم، می بینم اشکال کار در نبود ماجرای بدیع است. انتخاب شخصیت سوسک و پروانه به خودی خود اشکالی ندارد ولی به شرطی که در کنارش ماجرایی جذاب هم اتفاق بیفتد. اما گویا خود نویسنده هم فریب می خورد و فکر می نماید با انتخاب خاله سوسکه به عنوان راوی داستان کار تمام است. اما شما اگر به جای خاله سوسکه، مثلا پروانه را جایگزین کنید، عملا هیچ تغییری در داستان بوجود نمی آید. در واقع فقط یک روکش و دکور است بدون یک قصه جذاب.

آیا در آتشگاه به سمت خلق یک داستان فانتزی حرکت کردید؟

در داستان نوجوان، ماجرا و جذابیتش برایم یک اصل است. مقصودم خلق یک داستان فانتزی نیست. در آتشگاه تا می توانستم خیال ورزی کردم بدون اینکه به دنیا فانتزی بغلتم. رمان آتشگاه برای من تجربه فوق العاده ای از خیال ورزی و رویاپردازی بود بدون اینکه پاهایم از دنیا واقعی کنده گردد.